Ένα σχεδόν κανονικό ζευγάρι σε μια σχεδόν κανονική συζήτηση για τον έρωτα, την πατριαρχία και … τα ψάρια. Μέσα από το πρίσμα του έρωτα και με πρόσχημα τις ηθικές αξίες οι σχέσεις αλλάζουν, αλλά παραμένουν γλυκές όσο τα μπισκότα και πικάντικες όσο τα ψάρια μπρουλέ. Ταυτίζεται ο έρωτας με τη δυσπεψία; Η άγνοια με την εθελοτυφλία; Είναι επανάσταση ο έρωτας ή εμμονή στη συμβατικότητα;
Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν…
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βούλα Καγιάσα
Έπαιξαν: Ελένη Μαρία Μαγαλιού, Μάκης Τικφέσης, Κοραλία Κοντού
Το θέατρο του Παραλόγου
Στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει την ακραία φρίκη που έφερε η παράλογη αιματοχυσία και όσα είχαν διαδραματιστεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι άνθρωποι του πνεύματος έχοντας πια χάσει την εμπιστοσύνη στη λογική και στην ορθή σκέψη προσπαθούν να διαχειριστούν μια πραγματικότητα που δεν εκλογικεύεται μέσα από έργα κωμικής πρόσοψης και βαθιάς τραγικότητας από άποψης περιεχομένου. Η ζωή δεν έχει νόημα, οι σχέσεις χάνουν την ηθική αξία, ο Θεός αδιαφορεί και ίσως χαίρεται με την κατάντια του δημιουργήματός του. Σε αυτές τις συνθήκες γεννιέται το θέατρο του παραλόγου που απορρίπτει το ρεαλισμό και τα σαφή χωροχρονικά όρια, ενώ υπογραμμίζει την απουσία της επικοινωνίας με το συνάνθρωπο, το Θεό ακόμα και τον ίδιο του εαυτό. Οι φυσικοί νόμοι ανατρέπονται και η γλώσσα κινείται ελεύθερα χωρίς να υπακούει σε συμβάσεις. Οι ήρωες, τραγικοί και αφελείς, αδυνατούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα που εξελίσσεται ερήμην τους, εμφανίζουν μια αμήχανη εμμονή στο ασήμαντο μην μπορώντας να διακρίνουν το ουσιώδες. Ο κριτικός Martin Esslin, βάφτισε τη νέα μορφή δραματουργίας “θέατρο του παραλόγου”, καθώς εντόπισε αυτή την αδιαφορία, ακόμη και απέχθεια, σε σταθερές δομές και συγκεκριμένη πλοκή. Τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του είδους θεωρούνται: “Η φαλακρή τραγουδίστρια” του Ιονέσκο, “Περιμένοντας τον Γκοντό” και “Ευτυχισμένες Μέρες” του Μπέκετ, “Οι δούλες” του Ζενέ.